Wat is een sector? (Definitie van schijfsector)

Een sector is een specifiek formaat divisie van een hard disk Drive, optische schijf, diskette, USB-stick, of een ander soort opslagmedium.

Een sector kan ook worden aangeduid als a schijfsector of, minder vaak, een blok.

Wat betekenen verschillende sectorgroottes?

Elke sector neemt een fysieke locatie in op het opslagapparaat en bestaat meestal uit drie delen: de sectorheader, de foutcorrigerende code (ECC) en het gebied dat de gegevens daadwerkelijk opslaat.

Gewoonlijk kan één sector van een harde schijf of diskette 512 bytes aan informatie bevatten. Deze standaard is in 1956 vastgesteld.

In de jaren zeventig werden grotere formaten zoals 1024 en 2048 bytes geïntroduceerd om grotere opslagcapaciteiten te accommoderen. Een sector van een optische schijf kan gewoonlijk 2048 bytes bevatten.

In 2007 begonnen fabrikanten met het gebruik van Geavanceerde indeling harde schijven die tot 4096 bytes per sector opslaan in een poging om zowel de sectorgrootte te vergroten als de foutcorrectie te verbeteren. Deze standaard wordt sinds 2011 gebruikt als de nieuwe sectorgrootte voor moderne harde schijven.

Dit verschil in sectorgrootte betekent niet noodzakelijkerwijs iets over het verschil in mogelijke groottes tussen harde schijven en optische schijven. Meestal is het de nummer beschikbare sectoren op het station of de schijf die de capaciteit bepalen.

Schijfsectoren en grootte van de toewijzingseenheid

Wanneer opmaak een harde schijf, of u nu de basistools van Windows gebruikt of via een gratis hulpprogramma voor schijfpartitionering, kunt u een aangepaste grootte van de toewijzingseenheid (AUS) definiëren. Dit vertelt in wezen de bestandssysteem wat het kleinste deel van de schijf is dat kan worden gebruikt om gegevens op te slaan.

In Windows kunt u er bijvoorbeeld voor kiezen om: een harde schijf formatteren in een van de volgende formaten: 512, 1024, 2048, 4096 of 8192 bytes, of 16, 32 of 64 kilobytes.

Stel dat u een documentbestand van 1 MB (1.000.000 byte) hebt. U kunt dit document opslaan op zoiets als een diskette die 512 bytes aan informatie in elke sector opslaat, of op een harde schijf met 4096 bytes per sector. Het maakt echt niet uit hoe groot elke sector is, maar alleen hoe groot het hele apparaat is.

Het enige verschil tussen het apparaat waarvan de toewijzingsgrootte 512 bytes is en het apparaat met 4096 bytes (of 1024, 2048, enz.), is dat het 1 MB-bestand over meer schijfsectoren moet worden verspreid dan op de 4096 apparaat. Dit komt omdat 512 kleiner is dan 4096, wat betekent dat er in elke sector minder "stukjes" van het bestand kunnen voorkomen.

Als in dit voorbeeld het document van 1 MB wordt bewerkt en nu een bestand van 5 MB wordt, is dat een toename van 4 MB. Als het bestand op de schijf wordt opgeslagen met de toewijzingseenheid van 512 bytes, worden stukjes van dat bestand van 4 MB verspreid over de harde schijf naar andere sectoren, mogelijk in sectoren die verder weg liggen van de oorspronkelijke groep sectoren die de eerste 1 MB bevatten, waardoor iets wordt veroorzaakt dat fragmentatie.

Als u echter hetzelfde voorbeeld gebruikt als voorheen, maar met een toewijzingseenheid van 4096 bytes, zullen minder gebieden van de schijf de 4 MB aan gegevens bevatten (omdat elke blokgrootte groter is), waardoor een cluster van sectoren ontstaat die dichter bij elkaar liggen, waardoor de kans op fragmentatie wordt geminimaliseerd zal voorkomen.

Met andere woorden, een grotere AUS betekent over het algemeen dat de kans groter is dat bestanden dichter bij elkaar op de harde schijf blijven, wat op zijn beurt resulteert in snellere schijftoegang en betere algehele computerprestaties.

De grootte van de toewijzingseenheid van een schijf wijzigen

Windows XP en nieuwere Windows besturingssystemen kan de uitvoeren fsutil commando om de clustergrootte van een bestaande harde schijf te zien. Als u dit bijvoorbeeld invoert in een opdrachtregelprogramma zoals Opdrachtprompt vindt de clustergrootte van de C:-schijf:

fsutil fsinfo ntfsinfo c:

Het is niet erg gebruikelijk om de standaardgrootte van de toewijzingseenheid van een schijf te wijzigen.

Microsoft heeft deze tabellen die de standaard clustergroottes tonen voor de NTFS, VET, en exFAT-bestandssystemen in verschillende versies van Windows. De standaard AUS is bijvoorbeeld 4 KB (4096 bytes) voor de meeste harde schijven die zijn geformatteerd met NTFS.

Als u de gegevensclustergrootte voor een schijf wilt wijzigen, kan dit in Windows worden gedaan bij het formatteren van een harde schijf, maar schijfbeheerprogramma's van externe ontwikkelaars kunnen dit ook.

Hoewel het waarschijnlijk het gemakkelijkst is om de opmaaktool te gebruiken die in Windows is ingebouwd, is onze Gratis hulpprogramma's voor schijfpartitionering lijst bevat verschillende gratis programma's die hetzelfde kunnen doen. De meeste bieden meer opties voor eenheidsafmetingen dan Windows.

Hoe slechte sectoren te repareren

Een fysiek beschadigde harde schijf betekent vaak fysiek beschadigde sectoren op de harde schijf, hoewel corruptie en andere soorten schade ook kunnen optreden.

Een bijzonder frustrerende sector om problemen te hebben, is de opstartsector. Wanneer deze sector problemen heeft, kan het besturingssysteem niet opstarten!

Hoewel de sectoren van een schijf beschadigd kunnen raken, is het vaak mogelijk om ze te repareren met niets meer dan een softwareprogramma. Mogelijk moet u een nieuwe harde schijf als er te veel slechte sectoren zijn.

Meer informatie over schijfsectoren

De sectoren die zich aan de buitenkant van een schijf bevinden, zijn sterker dan die dichter bij het midden, maar hebben ook een lagere bitdichtheid. Hierdoor heet iets zone bit opname wordt gebruikt door harde schijven.

Zonebit-opname verdeelt de schijf in verschillende zones, waarbij elke zone vervolgens in sectoren wordt verdeeld. Het resultaat is dat het buitenste gedeelte van een schijf meer sectoren zal hebben en dus sneller toegankelijk is dan de zones die zich nabij het midden van de schijf bevinden.

Defragmentatietools, zelfs gratis defragmentatiesoftware, kunnen profiteren van zonebit-opname door veelgebruikte bestanden naar het buitenste gedeelte van de schijf te verplaatsen voor snellere toegang. Hierdoor blijven gegevens die u minder vaak gebruikt, zoals grote archieven of video's, opgeslagen in zones die zich in de buurt van het midden van de schijf bevinden. Het idee is om gegevens die u het minst vaak gebruikt op te slaan in delen van de schijf die er langer over doen om toegang te krijgen.

Meer informatie over zone-opname en de structuur van harde-schijfsectoren is te vinden op: DEW Associates Corporation.

NTFS.com heeft een geweldige bron voor geavanceerd lezen van de verschillende delen van een harde schijf, zoals de sporen, sectoren en clusters.