'Axiom Verge 2' gaf me niet wat ik had verwacht

Er is veel over Axioma Verge 2 die ik denk te waarderen, vooral omdat ik veel videogames speel.

De gamer-nerd term voor dit soort games is een "Metroidvania", wat een samentrekking is van de twee meest bekende vermeldingen in dit specifieke subgenre. Het zijn actie-avonturengames gericht op verkenning, waarbij je je langzaam een ​​weg baant naar elke hoek van een uitgestrekte kaart met een open einde vol gevaren en schatten.

Net als zijn voorganger, de indie-megahit uit 2015 Axioma Verge (die je niet eerst hoeft te spelen), AV2 kantelt dichter naar de metroid

dan de -Vania. Je bent vaak alleen, meestal kansloos, en hebt meestal meer vragen dan antwoorden, behalve dat je geen tijd hebt om ze te stellen, omdat je heupdiep in vreemde, boze robots op een bepaald moment.

Het is een moeilijke, twijfelachtig eerlijke ervaring die niettemin goed is om je langzaam verder in zijn wereld te brengen. Het is niet zo direct als de eerste AV, die je een half dozijn vreemde buitenaardse wapens en krachten geeft binnen de eerste 20 minuten of zo, maar maakt het goed met vloeiende bewegingen, interessante omgevingen en een reeks mysteries die het ene verleidelijke stuk na het andere ontrafelen tijd.

Lokale CEO letterlijk te boos om te sterven

De dochter van Indra Chaudhari is vermist, net als de rest van de wetenschappers op haar onderzoeksstation op Antarctica. Indra, de controversiële CEO van een internationaal conglomeraat, vliegt zelf naar het station om het te onderzoeken. De wetenschappers blijken per ongeluk een portaal naar een andere wereld te hebben geopend, die Indra ontdekt door er doorheen te strompelen.

Die wereld, die al dan niet een alternatieve aarde kan zijn, is nog steeds getekend door een oude oorlog, met vijandige mutanten en afvallige gevechtsdroids die de ruïnes besluipen. Een van de overgebleven wapens uit die oorlog, een bewuste zwerm nanotechnologie, infecteert Indra om haar leven te redden. Dat geeft Indra ook de kracht die ze nodig heeft om te overleven, terwijl ze haar zoektocht naar haar dochter voortzet, maar haar een pion maakt in een gevecht waar ze niets van af weet.

l denken dat is in ieder geval het verhaal. Een van de meest interessante dingen over AV2 is dat het zijn uiterste best doet om elke vorm van expositie te mijden. Indra kent haar eigen verhaal en vertelt het nooit aan iemand anders, dus het is aan jou om haar motivaties uit de context te halen. Je krijgt op elk moment precies genoeg informatie om meer te willen, en dat biedt AV2's verhaal een uniek momentum.

Het is een van de dingen die me na het eerste uur aan het spelen hielden. AV2 plaatst je in het begin direct achter de eight-ball, waar je in feite een wraakzuchtige moeder bent met een oude ijsbijl tegen een oneindig leger laserdroids. Elk gevecht is potentieel dodelijk, en terwijl AV2 bijna geen doodstraf oplegt, kan het frustrerend zijn.

Het is ook, zoals ik relatief laat ontdekte, onnodig. AV2 is zo gebouwd dat de meeste, zo niet alle gevechten erin niet verplicht zijn. Zelfs zijn bazen zijn gewoon bijzonder grote robots, die je kunt vernietigen, hacken of ontwijken volgens je persoonlijke voorkeur.

Afwijkingen van het gemiddelde

Dat is een grotere deal dan het lijkt.

"Metroidvania's" zijn van nature formeel. Je verkent de kaart, vindt obstakels voor je voortgang en verzamelt tools, vaardigheden en middelen om die obstakels te omzeilen. Je weet vanaf het begin wat er gaat komen. Het is een van mijn game-equivalenten voor comfortfood.

AV2 speelt echter met veel van die verwachtingen. Het gevecht is optioneel, de kaart is dodelijk, en het deelt de eerste AV's liefde om je zonder waarschuwing in bodemloze putten te gooien.

Je speelt ook twee personages tegelijk zodra Indra de kracht vindt om een ​​klein dronemaatje te creëren en te besturen. De drone heeft minder gezondheid, maar krijgt al snel meer mobiliteit en traversale vaardigheden dan Indra ooit zal doen. Dat omvat een grijphaak die lastig maar leuk is om te gebruiken, vooral als je de mogelijkheid krijgt om jezelf erin te laden als een katapult.

Het eerste uur is moeilijk, en ik heb het spel nu een paar keer per ongeluk "soft-locked", maar over het algemeen, AV2 is een positieve ervaring. Het is uitdagend, kleurrijk, raar en doet niet veel van wat je zou verwachten.

Ik vraag me af hoe aantrekkelijk Axioma Verge 2 zou zijn voor iemand die nog niet de helft van zijn leven heeft gebrand op games zoals deze, maar de manier waarop het opzettelijk reageert op zijn genre is misschien wel mijn favoriete ding eraan.