De terugkeer van Kitaria Fables naar old-school-RPG's werkt meestal

Kitaria-fabels (Schakelaar, Stoom, Speel station) is een intrigerend spel. Gemakkelijk afgedaan als onderdeel Stardew Valley, deels Zelda-spel, is het ook niet helemaal. Niet zo rijkelijk ontwikkeld qua gevechten als alles wat Nintendo in het verleden heeft bereikt, en niet zo'n boerensimulator als Stardew Valley, Kitaria-fabels is zijn eigen beest.

Het lukt niet altijd, maar als je eenmaal beseft dat dit een spel is dat is ontwikkeld door een team van slechts drie mensen, is het moeilijk om niet onder de indruk te raken. Perfect is het misschien niet, maar het is nog steeds zeer de moeite waard, vooral als je van ouderwetse gevoeligheden houdt naast modernere RPG-spellen.

Schattig met een extra dosis schattig

Het eerste waar je aan denkt als je aan het laden bent Kitaria-fabels

is vrijwel zeker een variatie op "Awww" of "So Cute!" Dit is een schattig spel. Een losse plot van goed versus kwaad duikt op, maar eerlijk gezegd zijn het vrij basale dingen. Je speelt Nyan, een jonge avonturier die de wereld probeert te herstellen zoals alleen jonge RPG-helden dat kunnen.

In plaats daarvan, wat zal je verleiden? Kitaria-fabels zijn het uiterlijk van zijn personages. Wie kan er tenslotte weerstaan ​​aan het accepteren van een zoektocht van een ietwat knorrige ijsbeer? Het doet bijna denken aan een boekenreeks die ik als kind las...Rode muur— waar boswezens menselijke trekken en emoties aannemen terwijl ze het kwaad bestrijden. Nogmaals, het is niet zo volledig gerealiseerd in Kitaria-fabels, maar het is genoeg om je meer geïnteresseerd te maken dan wanneer je met 'slechts' mensen omgaat.

Omgaan met een verandering van tempo

Old-school gevoeligheden omarmen, Kitaria-fabels begint langzaam en houdt die trend lang aan. Het is een meanderend tempo, maar wel een waar je je in kunt nestelen. Ik ben er rechtstreeks in gedoken van sneller tempo Hades en dat was een vergissing. De sleutel hier is om het rustig aan te doen en te ontspannen. In wezen zal een groot deel van je tijd worden besteed aan het ronddwalen door kleine locaties en steden, voordat je speurtochten onderneemt en een beetje verder weg gaat om ze te voltooien.

Het is erg ouderwets in zijn benadering. Dat betekent dat het niet altijd even duidelijk is waar je vervolgens heen moet. In het begin kun je een aantal duidelijk opgemaakte zoektochten nastreven, maar na een tijdje zul je merken dat je dingen zelf moet onderzoeken en uitzoeken. Er is hier niet veel houvast - zeker niet vergeleken met recentere games die je graag bij elke stap willen begeleiden. Dat draagt ​​bij aan het gevoel van kalmte bij het verkennen, maar het staat ook ongemakkelijk naast het vechtsysteem waar we zo dadelijk op in zullen gaan.

Het staat ook een beetje in contrast met de time-gating van sommige speurtochten. Omdat Kitaria-fabels werkt deels als een soort boerensimulator, timing is alles. Dat heeft te maken met hoe lang het duurt voordat je gewassen groeien, maar het heeft ook invloed op met wie je kunt praten over het oppakken van nieuwe missies. Soms kun je praten met een dier dat je niets te bieden heeft, simpelweg omdat je op het verkeerde moment van de dag aan het praten bent. Dat is niet altijd handig en er is een wat onhandig systeem om hier te onderhandelen om uit te zoeken hoe het spel zich afspeelt.

Over onhandig gesproken... Hé, gevechtssysteem

Tijdens het ronddwalen Kitaria-fabels is een soort van kalmerend, vijanden tegenkomen is minder dan ontspannend. Het is ronduit onhandig om te beginnen. In zekere zin komt dit omdat zoveel games het proces tegenwoordig vereenvoudigen. Op een andere manier is het omdat het vechtsysteem van de titel een beetje standaard is. Ontwijken is alles. Je ziet een rode radarweergave verschijnen om te laten zien waar een vijand zal toeslaan en je moet echt, echt op tijd uit de weg ontwijken. Een klap krijgen doet pijn en de arme Nyan kan niet veel aan, vooral in het begin.

Het is vrij eenvoudig te ontwijken, maar af en toe word je zelfgenoegzaam en betaal je snel de prijs. De sleutel hier is om afstandsaanvallen te gebruiken, zoals je boog of een reeks spreuken die je geleidelijk kunt verwerven naarmate het spel vordert. Het gevecht voelt echter nooit bijzonder bevredigend. Het is allemaal een beetje te rudimentair en functioneel in plaats van echt leuk om aan deel te nemen.

Er is hier ook geen nivelleringssysteem, dus het maakt het verleidelijk om waar mogelijk gevechten te vermijden. Ik weet dat ik wilde verkennen in plaats van constant verstrikt te raken in gevechten buiten de kerkers waar er geen andere keuze is.

In plaats daarvan moet je veel malen om nieuwe uitrusting te krijgen door Paw Pennies (de valuta van het spel) te verdienen, nieuwe items te kopen en te boeren. Knutselen is een vrij groot deel van Kitaria-fabels maar het duurt een tijdje om echt ergens mee te komen. Nogmaals, de begeleiding is hier niet enorm, dus u zult misschien online zoeken naar suggesties over wat u moet doen en hoe u het moet doen.

Rustiek in elk opzicht

Dus, Kitaria-fabels is rustiek in bijna elke zin van het woord. Vaak landelijk qua locatie en esthetiek, het is ook erg rustiek als het gaat om de RPG-elementen die het biedt. De game voelt soms als een kleine terugkeer naar een vervlogen tijdperk waar oudere gamers nog steeds naar hunkeren. Het is een beetje raar hoe het zowel ontspannen als toch ook een beetje meedogenloos is, maar het werkt. Ongeveer. Hoewel je soms gefrustreerd zult zijn, zul je ook genieten van het gevoel van voldoening dat voortkomt uit de wetenschap dat je je overwinningen hebt verdiend. Het is die voldoening die ervoor zorgt dat je terug blijft komen voor meer, zelfs als je soms je console of controller aan de kant wilt schuiven.