'Kena: Bridge of Spirits' is veel meer dan een kinderspel

Kena: Brug der Geesten is stiekem. Het lokt je naar binnen met zijn weelderige, prachtige bergachtige omgevingen en vrolijke, spelende kinderen, en voor je het weet wordt je gezicht ingestort door boze bosgolems.

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten als ik naar binnen ging. Ik had er niet veel over gehoord Kena vooraf, maar de dag dat het viel, begon de helft van de gamers die ik ken plotseling zijn lof te zingen. Zeker, een deel daarvan kan worden toegeschreven aan Kena beschikbaar zijn op de PlayStation 5, omdat er niet zoveel anders te spelen is, maar niet alle ervan. Het maakte me nieuwsgierig.

Kena bleek een ietwat ouderwets actie-avonturenspel te zijn, maar een met een glansniveau dat veel reguliere releases te schande maakt. Het was duidelijk een liefdeswerk van de ontwikkelaars, en dat is te zien aan elk griezelig monster en uitgebreide puzzel.

Het is ook een van de mooiere indiegames die dit jaar uitkomt, met een solide cartoonvibe die de aandacht van kinderen zou moeten trekken en vasthouden. Als je geniet van, laten we zeggen, 3D Zelda spellen Leuk vinden Hemelwaarts Zwaardmaar vind het niet leuk hoe lang het duurt krijgen overal, Kena is precies jouw jam.

De dood komt snel op je af

Het titelpersonage is een spirituele gids, die de onwillige doden helpt om verder te gaan naar het hiernamaals. Terwijl ze op weg is naar een heiligdom op een bergtop, komt Kena een paar spookkinderen tegen die haar om hulp smeken bij het vinden van hun vermiste broer.

Onderweg vindt ze een verlaten dorp, evenals dikke lagen corrupte flora en fauna die haar pad bij elke bocht blokkeren. Er is iets ernstig misgegaan met het heiligdom, en de berghelling is geteisterd door monsters en boze geesten.

Naast dat ze goed is met een quarterstaff, pakt Kena snel een gevolg van kleine beestjes op, Rots genaamd, die veel van het (letterlijke) zware werk voor haar doen. Ze kunnen worden gebruikt om puzzels op te lossen, de omgeving te zuiveren, gevallen puin mee te nemen en in een gevecht, als een kortdurende verdoving tegen één vijand tegelijk.

Meer Rots zijn over de hele wereld van het spel te vinden als beloning voor verkenning, en het duurde niet lang of ik had een klein leger van de kleine jongens die me volgden. Ik denk dat het belangrijk is om erop te wijzen dat je een grote verscheidenheid aan kleine kunt en zou moeten vinden hoeden om je Rot-vrienden op te zetten, wat het soort onzin is dat meer van dit soort games nodig hebben doen.

Kena verbergt vaak enkele van de gekkere Rot-hoeden achter enkele van de moeilijkste optionele uitdagingen, waarvan je zou denken dat het gek zou zijn, maar op de een of andere manier niet is. Ja, het kostte me zes pogingen om deze gevechtsuitdaging te volbrengen, maar nu heb ik een eenhoornhoed. De moeite waard.

Stok en beweeg

Kena is de eerste game van Ember Lab, dat in de eerste plaats een animatiestudio is. Het maakte ook een goed ontvangen Legende van Zelda fanfilm anno 2016.

Met dat in gedachten, voel ik me op mijn gemak om dat te zeggen Kena heeft veel Zelda's DNA, met name de games uit de jaren 2000 zoals Twilight Prinses. Het heeft een grote wereld die verkenning vereist, met tonnen kleine beloningen verborgen in elke hoek, evenals Zelda's talent voor schuine puzzels.

De gevechten zijn echter veel moeilijker met verschillende bazen die reacties van een fractie van een seconde vereisen. Kena doet het je de eerste paar uur rustig aan, maar de zijwieltjes komen los zodra je het einde van zijn eerste grote zoektocht hebt bereikt.

Het is ook een griezelige algehele ervaring. Kena is geenszins een horrorspel, maar het komt ongeveer overeen met sommige van de donkere Disney-films. Als je cool bent als je kind de laatste 20 minuten ziet van De kleine Zeemeermin, Kena zal geen probleem zijn, maar de monsters worden wel gek.

Ik breng de inhoudswaarschuwing naar voren omdat Kena, met zijn visuele mix van Avatar en Pixar, is als kattenkruid voor kinderen. Het is een goede game op zich, maar een geweldige game voor ouders om met hun kinderen als publiek te spelen... zolang die kinderen maar een mooi, lang spookverhaal aankunnen.