Wat is een bestandstoewijzingstabel (FAT)?

Bestandstoewijzingstabel (FAT) is een bestandssysteem gemaakt door Microsoft in 1977 en nog steeds gebruikt als het favoriete bestandssysteem voor diskettestations en draagbare opslagapparaten met hoge capaciteit zoals flashdrives en andere solid-state geheugenapparaten zoals SD-kaarten.

Wat is het FAT-bestandssysteem?

FAT was het primaire bestandssysteem dat werd gebruikt in alle besturingssystemen van Microsoft voor consumenten, van MS-DOS tot Windows ME. Hoewel FAT nog steeds een ondersteunde optie is op de nieuwere besturingssystemen van Microsoft, NTFS is het primaire bestandssysteem dat tegenwoordig wordt gebruikt.

Het bestandssysteem van de bestandstoewijzingstabel heeft in de loop van de tijd vooruitgang geboekt, voornamelijk vanwege de noodzaak om grotere harde schijven en grotere bestandsgroottes te ondersteunen.

Laten we een duik nemen in de verschillende versies van het FAT-bestandssysteem.

FAT12 (12-bits bestandstoewijzingstabel)

De eerste veelgebruikte versie van het FAT-bestandssysteem, FAT12, werd in 1980 geïntroduceerd, samen met de eerste versies van DOS.

FAT12 was het primaire bestandssysteem voor Microsoft-besturingssystemen tot en met MS-DOS 3.30, maar werd ook gebruikt in de meeste systemen tot MS-DOS 4.0. Het is nog steeds het bestandssysteem dat wordt gebruikt op de occasionele diskette die je zult vinden vandaag.

Dit bestandssysteem ondersteunt schijfgroottes en bestandsgroottes tot 16 MB bij gebruik van clusters van 4 KB of 32 MB bij gebruik van clusters van 8 KB, met een maximum aantal van 4.084 bestanden op een enkel volume (bij gebruik van clusters van 8 KB).

Bestandsnamen onder FAT12 mogen de maximale tekenlimiet van 8 tekens niet overschrijden, plus drie voor de extensie.

Een aantal bestandskenmerken werden voor het eerst geïntroduceerd in FAT12, inclusief: verborgen, alleen lezen, systeem, en volume label.

FAT16 (16-bits bestandstoewijzingstabel)

De tweede implementatie van FAT was FAT16, voor het eerst geïntroduceerd in 1984 in PC DOS 3.0 en MS-DOS 3.0.

Een iets verbeterde versie van FAT16, FAT16B genaamd, was het primaire bestandssysteem voor MS-DOS 4.0 tot en met MS-DOS 6.22. Vanaf MS-DOS 7.0 en Windows 95 werd in plaats daarvan een verder verbeterde versie gebruikt, FAT16X genaamd.

Afhankelijk van het besturingssysteem en de gebruikte clustergrootte, kan de maximale schijfgrootte van een FAT16-geformatteerde schijf variëren van 2 GB tot 16 GB, de laatste alleen in Windows NT 4 met clusters van 256 KB.

Bestandsgrootten op FAT16-schijven maximaal 4 GB met Ondersteuning voor grote bestanden ingeschakeld, of 2 GB zonder.

Het maximale aantal bestanden dat op een FAT16-volume kan worden bewaard, is 65.536. Net als bij FAT12 waren bestandsnamen beperkt tot 8+3 tekens, maar werden ze uitgebreid tot 255 tekens vanaf Windows 95.

De archiefbestandskenmerk werd geïntroduceerd in FAT16.

FAT32 (32-bits bestandstoewijzingstabel)

FAT32 is de nieuwste versie van het FAT-bestandssysteem. Het werd in 1996 geïntroduceerd voor gebruikers van Windows 95 OSR2 / MS-DOS 7.1 en was het primaire bestandssysteem voor consumentenversies van Windows via Windows ME.

Het ondersteunt standaard schijfformaten tot 2 TB of zelfs tot 16 TB met clusters van 64 KB.

Net als bij FAT16, kunnen de bestandsgroottes maximaal 4 GB bedragen met Ondersteuning voor grote bestanden ingeschakeld of 2 GB zonder. Een aangepaste versie van dit bestandssysteem, genaamd FAT32+, ondersteunt bestanden van bijna 256 GB!

Er kunnen maximaal 268.173.300 bestanden op een FAT32-volume staan, zolang het maar clusters van 32 KB gebruikt.

exFAT (Uitgebreide bestandstoewijzingstabel)

exFAT, voor het eerst geïntroduceerd in 2006, is nog een ander bestandssysteem dat door Microsoft is gemaakt, hoewel het niet de "volgende" FAT-versie is na FAT32.

Deze is voornamelijk bedoeld voor gebruik op draagbare media-apparaten zoals flashdrives, SDHC- en SDXC-kaarten, enz. exFAT ondersteunt officieel draagbare media-opslagapparaten met een grootte tot 512 TiB, maar zou theoretisch kunnen ondersteunt schijven zo groot als 64 ZiB, wat aanzienlijk groter is dan alle beschikbare media vanaf dit moment schrijven.

Ingebouwde ondersteuning voor bestandsnamen van 255 tekens en ondersteuning voor maximaal 2.796.202 bestanden per map zijn twee opmerkelijke kenmerken van het exFAT-systeem.

Het exFAT-bestandssysteem wordt ondersteund door bijna alle versies van Windows (oudere versies met optionele updates), Mac OS X (10.6.5+), evenals op veel tv-, media- en andere apparaten.

Bestanden verplaatsen van NTFS naar FAT-systemen

Bestandscodering, bestandscompressie, objectmachtigingen, schijfquota en het geïndexeerde bestandskenmerk zijn alleen beschikbaar op het NTFS-bestandssysteem:niet dik. Andere attributen, zoals de gebruikelijke die in de bovenstaande discussies worden genoemd, zijn ook beschikbaar op NTFS.

Gezien hun verschillen, als u een versleuteld bestand van een NTFS-volume in een FAT-geformatteerd ruimte verliest, verliest het bestand zijn coderingsstatus, wat betekent dat het bestand kan worden gebruikt als een normale, niet-gecodeerde het dossier. Het op deze manier decoderen van een bestand is alleen mogelijk voor de oorspronkelijke gebruiker die het bestand heeft versleuteld, of voor elke andere gebruiker die toestemming heeft gekregen van de oorspronkelijke eigenaar.

Net als bij versleutelde bestanden, omdat FAT geen compressie ondersteunt, wordt een gecomprimeerd bestand automatisch gedecomprimeerd als het van een NTFS-volume naar een FAT-volume wordt gekopieerd. Als u bijvoorbeeld een gecomprimeerd bestand van een NTFS-harde schijf naar een FAT-diskette kopieert, wordt het bestand automatisch gedecomprimeerd voordat het op de diskette wordt opgeslagen, omdat het FAT-bestandssysteem op de doelmedia niet de mogelijkheid heeft om gecomprimeerde bestanden.

Geavanceerd lezen over FAT

Hoewel het veel verder gaat dan de standaard FAT-discussie hier, als je meer wilt weten over hoe FAT12-, FAT16- en FAT32-geformatteerde schijven zijn gestructureerd, bekijk dan eens Het FAT-bestandssysteem door Andries E. Brouwer.