Gecomprimeerd geheugen op de Mac begrijpen

Als je hebt gemerkt dat je Mac een beetje meer veerkracht lijkt te hebben sinds je installatie besturingsysteem X Mavericks, kan dit komen door de vooruitgang in geheugenbeheer en de terugkeer van geheugencompressie.

Wijzigingen in hoe Mac het geheugen beheert

Met de release van besturingsysteem X Mavericks, heeft Apple de manier veranderd waarop de Mac het geheugen beheerde. Met de toevoeging van geheugencompressie kan je Mac nu meer doen met minder geheugen, terwijl de prestaties behouden blijven of worden verbeterd. In oudere versies van OS X was het geheugengebruik gebouwd rond een standaard geheugenbeheersysteem. Apps hebben een toewijzing van aangevraagd RAM, het systeem voldeed aan het verzoek en de apps gaven het RAM-geheugen terug toen ze het niet langer nodig hadden.

De besturingssysteem zorgde voor het grootste deel van het werk om bij te houden hoeveel RAM beschikbaar was en wie het gebruikte. Het besturingssysteem heeft ook bedacht wat te doen als de benodigde hoeveelheid RAM niet beschikbaar was, wat tot nadelige gevolgen zou kunnen leiden effecten op de prestaties van de Mac toen het systeem probeerde gebruik te maken van virtueel RAM door ruimte op een SSD of harde schijf te verwisselen rit.

Wat is gecomprimeerd geheugen?

Gecomprimeerd geheugen is niet iets nieuws of exclusief voor Apple. Computersystemen maken al lange tijd gebruik van verschillende vormen van geheugencompressie. Als je halverwege de jaren '80 en het begin van de jaren '90 Macs gebruikte, herinner je je misschien producten zoals RAM Doubler van Connectix, dat gegevens die zijn opgeslagen in het RAM-geheugen comprimeerde, waardoor de beschikbare hoeveelheid vrij RAM-geheugen effectief werd vergroot de Mac.

Hulpprogramma's voor gecomprimeerd geheugen raakten uit de gratie toen computermakers en OS-ontwikkelaars betere geheugenbeheersystemen ontwikkelden. Tegelijkertijd daalden de geheugenprijzen. De andere factor waardoor geheugencompressiesystemen hun populariteit verloren, was het prestatieprobleem. Geheugencompressie-algoritmen vergden een flink deel van de verwerkingskracht. Hoewel ze je meer gedaan laten krijgen met minder fysiek RAM-geheugen, hadden ze de neiging om je computer vast te lopen als ze het geheugen moesten comprimeren of decomprimeren.

Geheugencompressie maakt een comeback, voornamelijk vanwege de komst van goedkope meervoudige kernprocessors. Wanneer de routines die worden gebruikt voor geheugencompressie kunnen worden overgedragen aan een van de vele processorkernen, zult u waarschijnlijk geen prestatieverlies merken wanneer geheugen moet worden gecomprimeerd of gedecomprimeerd. Het wordt slechts een achtergrondtaak.

Hoe gecomprimeerd geheugen werkt op een Mac

Geheugencompressie op de Mac verhoogt de prestaties van het besturingssysteem en de app door een beter beheer van RAM-bronnen mogelijk te maken. Het voorkomt of vermindert ook het gebruik van virtueel geheugen, het pagineren van gegevens van en naar de Mac-schijf.

Met OS X Mavericks en hoger zoekt het besturingssysteem naar inactief geheugen, dat is geheugen dat momenteel niet actief wordt gebruikt, maar dat nog steeds gegevens bevat die door een app kunnen worden gebruikt. Dit inactieve geheugen comprimeert de gegevens die het bevat, zodat de gegevens minder geheugen in beslag nemen. Inactief geheugen kunnen apps zijn die op de achtergrond staan ​​en niet worden gebruikt. Een voorbeeld is een tekstverwerker die open maar inactief is omdat u een pauze neemt en leest over gecomprimeerd geheugen. Terwijl u bezig bent met internetten, comprimeert het besturingssysteem het geheugen van de tekstverwerker, waardoor RAM vrijkomt voor gebruik door andere apps.

Wanneer vindt geheugencompressie plaats?

Het compressieproces is niet altijd actief. In plaats daarvan controleert het besturingssysteem hoeveel vrije ruimte is beschikbaar in RAM. Als er een aanzienlijke hoeveelheid vrij geheugen is, vindt er geen compressie plaats, zelfs niet als er veel inactief geheugen is.

Naarmate het vrije geheugen opgebruikt is, gaat het besturingssysteem op zoek naar inactief geheugen om te comprimeren. Compressie begint met de oudste gebruikte gegevens die in het geheugen zijn opgeslagen en werkt zich een weg naar voren om ervoor te zorgen dat er voldoende vrij geheugen beschikbaar is. Wanneer de gegevens in een gecomprimeerd RAM-gebied nodig zijn, decomprimeert het besturingssysteem de gegevens on-the-fly en stelt deze beschikbaar aan de app die erom vraagt. Omdat de compressie- en decompressieroutines gelijktijdig worden uitgevoerd op een van de processorkernen, zult u waarschijnlijk geen prestatieverlies ervaren terwijl de compressie of decompressie plaatsvindt.

Beperkingen van geheugencompressie op Macs

Er zijn grenzen aan wat compressie kan bereiken. Als u op een bepaald moment doorgaat met het starten van apps of het gebruik van geheugenintensieve apps die RAM opslokken, heeft uw Mac niet genoeg vrije ruimte om optimaal te functioneren. Net als in het verleden begint het besturingssysteem inactieve RAM-gegevens om te wisselen naar de schijf van je Mac. Met geheugencompressie zal dit voor de meeste gebruikers echter zelden voorkomen.

Zelfs als het besturingssysteem uiteindelijk het geheugen naar uw schijf verwisselt, profiteert het geheugenbeheersysteem van OS X van de gecomprimeerd inactief geheugen door de gecomprimeerde gegevens naar schijfsegmenten van volledige lengte te schrijven om de prestaties te verbeteren en te verminderen dragen op SSD's.

Activiteitenmonitor en geheugencompressie

Apple leverde een handige tool, de Activiteitenmonitor, die kon controleren hoe de Mac RAM gebruikte. Hoewel de Activity Monitor nog steeds beschikbaar is, hebben de geheugenbewakingsmogelijkheden een dramatische verandering die de manier nabootst waarop een Mac beter gebruik kan maken van RAM door het gebruik van gecomprimeerd geheugen.

U kunt controleren hoeveel geheugen de Mac comprimeert met behulp van het tabblad Geheugen in Activiteitenweergave. Gecomprimeerd geheugen wordt weergegeven in de grafiek Geheugendruk, die aangeeft hoe actief het besturingssysteem is betrokken bij het comprimeren van RAM-gegevens. De grafiek verandert van groen (weinig druk) in geel (aanzienlijke druk), en uiteindelijk in rood, wanneer er niet genoeg RAM-ruimte is en het geheugen naar de schijf moet worden verwisseld.