Pokemon Sword/Shield Review: een hoogtepunt van zelfgenoegzaamheid

We hebben Pokemon Sword/Shield gekocht zodat onze deskundige recensent het grondig kon testen en beoordelen. Blijf lezen voor onze volledige productreview.

Pokemon Sword en Shield zijn de eerste hoofdtitels van Game Freak voor een thuisconsole en de verwachtingen waren hooggespannen. Voordat de game in november uitkwam, waren er al veel fans teleurgesteld in de beperkte Pokedex en de gerecyclede animaties, maar de grootste teleurstellingen kwamen na de release, met een groot aantal matte spelmechanica en een kerngameplay-loop die sindsdien niet is geëvolueerd 1998. Hoewel Sword and Shield misschien niet de revolutie is die Pokemon-fans wilden, is het nog steeds een leuk spel met sympathieke personages die je 30 uur lang zullen boeien. Bekijk ook eens onze lijst met beste Pokemon-spellen om te zien of een van deze bij uw smaak past.

Bekijk onze samenvatting van de beste rollenspellen beschikbaar op de Nintendo-schakelaar.

Plot: Een onzinnig verhaal 

Gamefreak, wat is er gebeurd? Wat inspireerde je om personages genaamd Swordward en Shielbert te maken? Waarom voelt mijn belangrijkste rivaal zich de hoofdpersoon van het verhaal? Weinig mensen spelen Pokemon vanwege de meeslepende verhalen, maar het verhaal van Sword and Shield is al erg genoeg om de ervaring van het spel bijna te verpesten.

De belangrijkste verhaallijn is op zijn best onzinnig en in het slechtste geval verbijsterend. Er is een profetie over een gevaarlijke Pokemon die de wereld echt donker heeft gemaakt, en dat is het dan ook. De rest van het drama vloeit hieruit voort, en ik ben er nog steeds niet zeker van, na verschillende playthroughs, wat de Darkest Day precies met de wereld doet en waarom we het moeten stoppen.

Tijdens je reis in de regio Galar kom je een aantal rivalen tegen. Er zijn Bede, Marnie, de gymleiders en natuurlijk je beste vriend Hop. Hop wil de beste trainer worden die er ooit was, en zijn grote broer is de onverslaanbare kampioen Leon, die onverslaanbaar is. Elke keer dat je plotpersonages tegenkomt, word je eraan herinnerd dat de onverslaanbare kampioen in feite ongeslagen is omdat hij de onverslaanbare Leon is.

Hop, de jongere broer van de ongeslagen kampioen Leon, zal je er constant aan herinneren hoe je hem ooit zult helpen om de onverslaanbare kampioen te verslaan. Hop is zich er totaal niet van bewust dat jij, het personage van de speler, ook de Galar-kampioen wilt zijn, en het kan hem niet schelen. Hij is eigenlijk net een shounen anime-hoofdrolspeler, die gelooft dat iedereen bestaat om hen te helpen de beste persoon ooit te zijn, de dromen van alle anderen zijn verdoemd.

Maar genoeg van Hop en Leon. Er zijn ook Marnie en Bede. Bede is ook een eikel, maar hij is een eikel met een solide verhaallijn. Ik zal niets bederven, maar ik respecteer Bede omdat hij je als een echte rivaal behandelt.

Ondertussen is Marnie een juweeltje. Ze is een rivaal met een gênante fanbase, Team Yell, die rond Galar gaat en de andere trainers lastigvalt. Door het hele verhaal heen help je haar om uit de situaties te komen waarin Team Yell haar plaatst, en leer je over de hartverwarmende liefde die hun meedogenloze geschreeuw aandrijft.

De gymleiders zijn ook best leuke mensen. Er is niets dieps of meeslepends aan, maar ze moedigen je aan en geven je een goed gevoel. Over het algemeen kun je het beste het verhaal in Sword and Shield negeren, vooral als het om Hop en Leon gaat, maar je zult merken dat je je andere rivalen aanmoedigt.

Gameplay: verslavend en leuk ondanks enkele gebreken

Ik ben nog nooit echt in een Pokemon-game gezogen, omdat ik de kern van de gameplay-loop te simpel vond. En toch was ik verslaafd aan Pokemon Sword. Ik zal niet doen alsof dit de beste game is die ik ooit heb gespeeld of zelfs de beste Pokemon-game, maar er is iets aan Sword and Shield dat het gevoel van plezier vastlegde.

Sword and Shield is nog steeds een Pokemon-game: win door typewedstrijden te beheersen in turn-based gevechten. Jaag op de Pokemon met de beste statistieken. In de kern is Sword and Shield gewoon een nieuwe balans in de game die in 1998 uitkwam. Het heeft zijn formule echter niet veranderd omdat het gewoon werkt.

Als je nog nooit een Pokemon-game hebt gespeeld, zul je dol zijn op de zachte uitdagingen van Sword and Shield. Als je een veteraan bent, zul je het waarschijnlijk ook leuk vinden. Ik speelde Pokemon Sword en mijn vriend speelde Pokemon Shield, dus ik kan twee perspectieven bieden: die van een redelijk onervaren Pokemon-speler (ik), en die van een competitieve Pokemon-speler (mijn vriend).

Eerst zal ik het perspectief van de nieuwe speler behandelen. Toen ik Hop in mijn allereerste wedstrijd versloeg, was ik verslaafd aan de smaak van succes, en ik snelde door het spel om de rush van gymgevechten zo snel en intens als ik kon te voelen. Voor elke sportschoolstrijd heb ik mijn Pokemon uitgewisseld, zodat ze waren geoptimaliseerd voor de overwinning tegen die specifieke sportschool. Dat zorgde ervoor dat ik niet te hoog werd, omdat deze Pokemon-game elke Pokemon in je team ervaring geeft elke keer dat je vecht. Het uitschakelen van Pokemon verspreidt de ervaring vrij dun.

Elke sportschoolstrijd werd steeds moeilijker, met de 8e sportschool als de moeilijkheidsgraad dankzij goed afgeronde dubbele gevechten. Reageren met mijn eigen tellers in zowel de matchups als typen van mijn team was erg leuk en vereiste de strategieplanning waar ik naar verlangde sinds ik het spel begon.

Als je een Pokemon-veteraan bent, zul je onder de indruk zijn van hoe effectief de type-matchups zijn in het one-shotten van je tegenstanders. Als je een uitgebalanceerd team bouwt en "grindt" door je Pokedex te voltooien, zal de groepservaring je team snel over het niveau brengen tot het punt waarop gymgevechten lachwekkend eenvoudig zijn. Je moet met opzet de hoeveelheid gevechten die je doet in het hoofdspel beperken om de schijn van een uitdaging te behouden.

Dat gezegd hebbende, voelt de constante behoefte van deze game om de speler te belonen voor de kleinste acties goed, ongeacht de moeilijkheidsgraad. Je zult je constant gemotiveerd voelen voor die volgende kleine jingle, dat niveau omhoog of de overwinning. Dit spel is vooral een geweldige ervaring voor kinderen, dankzij het vergevingsgezinde en motiverende karakter.

De sportscholen zijn ook erg leuk, ook al kunnen ze een beetje gemakkelijk zijn voor meer ervaren spelers. Voor het daadwerkelijke gevecht moet je sportschooluitdagingen voltooien, die in feite minigames zijn. Je zult merken dat je veel bizarre dingen doet, van schapen hoeden tot gachapon spelen, en als je net als ik bent, zul je dol zijn op de dwaasheid van dit alles. Het voelt alsof de sportschoolleiders zelf proberen je naar de sportschool te laten gaan en je een leuke tijd te bezorgen.

The Wild Area: Pokemon's grootste innovatie in jaren

Buiten de steden zijn er de routes en is er de Wild Area. Openwereldspellen zijn al jaren populair, dus Gamefreak probeerde het concept uit door een groot stuk land te introduceren waar je vrij rond kunt dwalen en Pokemon van verschillende niveaus kunt tegenkomen. Ik hield ervan om met mijn fiets door het wilde gebied te racen, racen om te zien hoe snel ik er omheen kon draaien, mijn ogen spannen om Pokemon te vinden die ik nog niet had ontmoet om mijn Pokedex te vullen.

Hoewel het erg leuk was, werd het echter vrij snel muf. Ik ben een grote fan van open-wereld RPG's, zoals The Witcher 3 en Breath of the Wild, voor de vrijheid die ze de speler in staat stellen om de wereld in zijn eigen tempo te leren kennen. De wildernis van Zelda is een masterclass in verhalen vertellen over het milieu, met de ruïnes van Hyrule die verwijzen naar de wereld die vroeger om honderd jaar geleden te bestaan, elke rottende hut een aanwijzing voor de oude levensstijl van de Hylians, Zora, Rito, Gerudo, enzovoort. Als ik bergen beklim, vind ik misschien draken.

Ondertussen bieden de uitgestrekte landschappen van The Witcher een verhaal in elk hoekje, met elke eenzame ziel die je tegenkomt in het bos mogelijk een nieuwe zoektocht bieden die je een kijkje geeft in hun familie, hun dorp, hun filosofieën en die van jezelf emoties. Er is een emotionele gehechtheid die je krijgt door de noordelijke koninkrijken te verkennen, een verlangen om de onderdrukten te helpen door simpelweg op het juiste moment op de juiste plaats te zijn.

Welke motivatie heb ik om buiten Motostoke of Hammerlocke te fietsen? Binnen een paar uur weet ik waar elke bessenboom is. Ik weet waar ik Pokemon moet grootbrengen. Ik weet waar ik alle schatzoekers kan vinden. Ik waag me eropuit en vind nieuwe Pokemon. Alles in de Wild Area is er om mij, de speler, te dienen. Ik kom nooit kleine details tegen die aanvoelen als een geheim dat wordt gedeeld tussen de bewoners van het spel en mij.

Ontdekking en verwondering terzijde, de Wild Area heeft Dynamax-invallen. Kortom, sommige Pokemon graven zich in holen en je kunt ze bevechten in hun Gigantamax-vorm. Je krijgt veel goodies om te vechten, zoals ervaringssnoepjes en nieuwe moves, en je kunt met je vrienden vechten tegen de Gigantamax Pokemon. Ze kunnen een moeilijkheidsgraad van maximaal vijf sterren hebben, met grotere moeilijkheden die grotere beloningen bieden. Ze hebben enigszins unieke mechanica van normale Pokemon-gevechten, en het verslaan van moeilijkere tegenstanders vereist vaardigheid en teamwork.

Online en multiplayer: meer inhoud van het eindspel 

Hoewel sommige oude fans meer eindspel-inhoud van Sword and Shield wilden zien, is er nog steeds veel plezier te beleven met je vrienden in de Wild Area. Dynamax-invallen geven spelers een geweldige kans om nieuwe spelers online te ontmoeten, geweldige Pokemon te vangen en een gevoel van voldoening te voelen wanneer ze een vijfsterreninval verslaan. Als je een vijfsterren- of evenementaanval probeert te solo, word je uit het hol geveegd - je hebt de kracht van de Pokemon van je vrienden nodig om te overleven, maar het voelt nog steeds als een eerlijk gevecht.

De gevechtstoren is terug met functies van eerdere Pokemon-items, zoals huurteams en gerangschikte gameplay. Ik dacht dat de tegenstanders van de gevechtstoren AI moeilijker waren dan de tegenstanders van het hoofdspel, en het was leuk om de moeilijkheidsgraad op te drijven met nieuwe teamcombo's. Je kunt ook altijd online tegen echte mensen spelen in het hoofdmenu.

Pokedex: enkele oude favorieten en enkele nieuwe toevoegingen

Heb je een favoriete Pokemon? Ik hoop dat je er niet teveel van je liefde in hebt geïnvesteerd, want het is waarschijnlijk weg voor Sword and Shield. Bulbasaur, Psyduck en Charmander zijn allemaal weg. Er zijn in totaal 400 Pokemon in het compendium van deze generatie, minder dan de helft van het aantal Pokemon in de vorige generatie.

Als je klaar bent om het verlies van je jeugdfavorieten te accepteren, dan vind je misschien nieuwe favorieten in deze generatie. Veel van de nieuwe Pokemon zijn schattig en uitgebalanceerd. Sirfetch'd is een favoriet bij de fans: een gezwollen eend met een wenkbrauwen die klaar is om de wereld neer te halen met een prei als zwaard. Wooloo is het schattigste bolletje wol dat je ooit zult zien. Als je ooit een gothic Pikachu wilde hebben, zou je van Morpeko kunnen houden.

De DLC brengt een aantal oude favorieten terug en introduceert nieuwe Pokemon en legendes.

Gebruikersinterface: hetzelfde als altijd

Eerlijk gezegd voelt de gebruikersinterface in Sword and Shield hetzelfde aan als altijd. Als je eerder een mainline Pokemon-game hebt gespeeld, weet je hoe je door Sword and Shield moet navigeren. Als je nog geen Pokemon-hoofdgame hebt gespeeld, zul je het snel genoeg oppikken dankzij de uitgebreide hulp van het spel en de aangeboren eenvoud.

Sword and Shield maken zich schuldig aan een beetje hand vasthouden, maar dat is te verwachten van een game gericht op kinderen (sorry, volwassen fans). In plaats van het spel te beoordelen op het hebben van tutorials, zal ik het beoordelen op de kwaliteit van de tutorials.

De game probeert je in de loop van het spel over de mechanica te leren. In plaats van je in het begin alle informatie te geven die je nodig hebt, ontvouwen de tips zich langzaam naarmate je nieuwe mechanica tegenkomt in je spel. Meestal leert het je door middel van gevechten of door op gepaste tijden items te schenken.

Om je bijvoorbeeld over Focus-sjerpen te leren, leer je erover door een trainer met een Focus-sjerp te verslaan, zodat je kunt ervaren wat het doet (hij geeft je zijn Focus-sjerp als je de strijd wint). Hoewel de tutorials voor ervaren spelers als cheesy over kunnen komen, voelden ze zich zelden opdringerig bij de playthrough, en ze waren een gedenkwaardige manier om het systeem te leren kennen voor nieuwe spelers.

Graphics: Charmant ondanks ruwe randen 

Voordat Sword en Shield uitkwamen, waren er veel geruchten dat de graphics niet af, ongepolijst of anderszins onverzorgd waren. Hoewel de games niet de mooiste boomschors in de bibliotheek van de Switch hebben (die eer zou naar The Legend of Zelda: Breath of the Wild gaan), slagen Sword and Shield er toch in om charmant te zijn.

Veel van de steden hebben een bakstenen gevel met een lay-out die doet denken aan oude Engelse universiteitscampussen, wat het spel een heel kalm en volks gevoel geeft. Er is meer variatie op de wilde routes en het open gebied, waar het gras hoog staat, het water nat lijkt en de ladders stabiel lijken (ze zijn zo stabiel dat de wereld bevriest als je ze beklimt!).

Ik heb echt genoten van de wandeling naar Ballonlea, in de Glimwood Triangle. Het is een donker bos vol met overwoekerde, gloeiende paddenstoelen die onderdak bieden aan de grillige feeën en spook-Pokemon op de route. Je kunt de magie voelen stralen uit elk klein detail van dit gebied, van de bruisende Tudor-huisjes in Ballonlea tot de sprankeling die over het scherm zal drijven terwijl je loopt.

Waar Game Freak zichzelf echt overtrof, waren de graphics en animaties van veldslagen en gymgevechten. Terwijl je vecht, scrollt en snijdt de camera zachtjes naar verschillende hoeken, alsof de strijd panelen van een stripboek zijn, waardoor de veldslagen een extra laag hype en adrenaline krijgen. Ondertussen vinden er gymgevechten plaats in een enorm stadion met grote, juichende menigten. De manier waarop de lichten op het podium flakkeren, geeft je het gevoel alsof je tegenover de wereldkampioenschappen staat (zoals we ons allemaal zouden moeten voelen als we een sportschoolgevecht voeren!).

De klassieke, cartoonachtige stijl van het spel past perfect bij de modellen. De texturen zijn eenvoudig, maar leuk om naar te kijken. Het voelt gewoon Rechtsaf voor een Pokemon-spel. Er zijn ook enkele nieuwe, welkome details in de animatie. Als je in een cirkel rent, zal je personage ronddraaien. Het is echt schattig.

De animatie van de game is helaas een van de zwakste punten van de ervaring. Het voelt over het algemeen alsof de animators tijdens de ontwikkeling geen tijd meer hadden, met enkele vechtbewegingen, zoals dubbele kick, die worden gesymboliseerd door een kleine sprong die aanvoelt als een tijdelijke aanduiding. Gelukkig zijn er enkele juweeltjes: Wishiwashi's school vissen die samenkomen om een ​​vismonster te vormen; alles over Grookey; Mudsdale veroorzaakt een storm met Bulldoze. En mijn favoriete slechte animatie? Wanneer de legendarische Pokemon zich naar je toedraaien, lopen ze in feite op een tourniquet.

Ben ik bugs, glitches of andere rare functies tegengekomen tijdens mijn playthrough? Een flink aantal, helaas. Het beklimmen van ladders zorgt ervoor dat de wereld bevriest. Online gaan in de open ruimte vertaalt zich in veel stotteren en lag. Er zijn enkele beruchte exploits om te profiteren van de Pokemon-loterij. Maar ik ben geen game-breaking bugs tegengekomen, en het was erg leuk ondanks het gebrek aan glans. Visueel is het nog steeds de meest charmante Pokemon-game ooit.

Muziek en SFX: enkele frisse deuntjes

Welnu, de muziekscore hoort absoluut bij een Pokemon-game, met dezelfde bekende jingles die we sinds Red & Green horen. Met dat in gedachten voelt de partituur in 2019 fris en welkom aan, met een prachtige mix van orkestrale instrumenten en elektronische accenten. Alles voelt op zijn plaats, van het Pokemon Center-thema tot de vrolijke koperblazers in de wilde gebieden.

Voor een game die in het fictieve Verenigd Koninkrijk zou moeten plaatsvinden, zou de score meer Britse, Ierse en Schotse invloeden kunnen gebruiken, maar het is nog steeds leuk om naar te luisteren. De steden benadrukken het beste de Britse roots van het spel, van Hammerlocke's vorstelijke klavecimbel, tokkels tot Motostoke's deuntjes, de soundtrack is bijzonder mooi, subtiel in zijn aanwezigheid en toch passend betoverend voor een gloed dorp.

Verreweg het hoogtepunt van het geluid van deze game vindt plaats in de sportschoolgevechten. Het energieke geroezemoes van het sportschoolthema versmelt perfect met het geluid van de juichende menigte, dat verandert afhankelijk van in welke fase van de strijd je je momenteel bevindt. De score en het publiek worden beide hectischer en ongeorganiseerder naarmate je dichter bij het verslaan van de sportschoolleider komt, en de extra laag opwinding die Dynamax-gevechten bedekt, is verslavend.

De grootste mislukking van Pokemon is dat ik slechts acht gymgevechten heb, want dat betekent dat ik de soundtrack van de gymgevechten slechts acht keer kan ervaren tijdens elke playthrough van Sword and Shield.

DLC: lost mogelijk niet alle problemen op, maar voegt goede nieuwe inhoud toe 

Voor $ 30 kun je twee nieuwe regio's en 200 nieuwe Pokemon krijgen in Sword and Shield. Het uitbreidingspakket omvat beide games als je zowel Sword als Shield bezit. Er is veel nieuwe inhoud in de DLC, inclusief nieuwe wilde gebieden om te verkennen, maar na de matige ontvangst van Sword en Shield en talloze bugs, heb ik er geen vertrouwen in dat de nieuwe inhoud bieden het niveau van glans waar Pokemon-fans om hebben gevraagd, en vooral niet het kwaliteitsniveau dat gewoonlijk wordt geleverd met titels die zo nauw verbonden zijn met de hardware van Nintendo.

Prijs: een korte speeltijd 

Dit is de eerste Pokemon-inzending die $ 60 kost bij de lancering, en het is ook een inzending met een van de kortste speeltijd en een ernstig gebrek aan glans voor een AAA-game. Je haalt tussen de 20 en 40 uur uit het hoofdverhaal, afhankelijk van je neiging om externe taken te zoeken. Ik denk niet dat het te duur is voor de inhoud, want het is nog steeds een spel dat je een paar weken bezig zal houden, maar het is onmiskenbaar een onvollediger pakket dan, laten we zeggen, Pokemon Sun en Moon.

Pokemon: zwaard/schild vs. Laten we gaan, Pikachu!

Als je dezelfde gameplay-ervaring wilt krijgen als Pokemon: Sword/Shield, is je beste optie: Laten we gaan, Pikachu! (uitzicht op Amazone). Dit is een opnieuw uitgevonden klassieker, die zich afspeelt in de Kanto-regio met de oorsprong 151 Pokemon. Het is eigenlijk een remake van Pokemon Yellow, behalve dat het bevat Pokemon Go's capture-mechanica waarbij alles is gebaseerd op de juiste timing van je worpen. Je zult in principe geen willekeurige gevechten tegenkomen op Let's Go, Pikachu!, en je zult ook geen nieuwere innovaties zoals Wild Areas krijgen.

De game kost meestal ook $ 60 MSRP, hoewel je het af en toe te koop vindt voor $ 30-45, dus in de meeste gevallen kun je ondanks hun gebreken beter Sword of Shield kiezen.