Ιστορία του PlayStation 1, από την ημερομηνία κυκλοφορίας έως το 2006
Όταν η Sony κυκλοφόρησε το PlayStation δεν είχε προηγούμενη εμπειρία με τον καταναλωτή—δεν είχε ποτέ αναπτύξει ποτέ ένα παιχνίδι, ας το κάνει μόνο ένα σύστημα κονσόλας — αλλά το PlayStation κατέληξε σε ένα που εισήγαγε τα τρισδιάστατα παιχνίδια σε ένα μαζικό κοινό και ξεκίνησε το βίντεο παιχνίδι ΜΟΝΑΔΑ ΟΠΤΙΚΟΥ ΔΙΣΚΟΥ επανάσταση. Ωστόσο, αν δεν υπήρχε διαφωνία συμβολαίου, το «Play Station» θα είχε κυκλοφορήσει από τη Nintendo ως πρόσθετο στην κονσόλα Super Nintendo.
Βασικά γεγονότα
- Τίτλος: Sony PlayStation (γνωστός και ως PlayStation One, PSOne)
- Κατασκευαστής: Sony Computer Entertainment
- Τύπος: Κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών που βασίζεται σε δίσκο (5ης γενιάς)
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1994 (Ιαπωνία), 1995 (Βόρεια Αμερική και Ευρώπη)
Η ιστορία του PlayStation
Κατά την πρώτη και δεύτερη γενιά κονσολών βιντεοπαιχνιδιών, πολλές εταιρείες ηλεκτρονικών πήδηξαν στην κονσόλα. Μετά από όλα, έχουν ήδη κατασκευάσει προϊόντα χρησιμοποιώντας τα ίδια εξαρτήματα, οπότε γιατί να μην μπείτε στο Magnavox κυκλοφόρησε το
Ο γάμος Nintendo/Sony
Μετά την κατάρρευση της αγοράς βιντεοπαιχνιδιών το 1983, Nintendo ανοικοδόμησε τη βιομηχανία με το Nintendo Entertainment System, μετατρέποντάς τους γρήγορα στην κυρίαρχη δύναμη της βιομηχανίας βιντεοπαιχνιδιών. Κατά την ανάπτυξη του Super Nintendo Entertainment System, της δεύτερης κονσόλας τους που βασίζεται σε φυσίγγια, υπέγραψαν συμφωνία με τη Sony για την προμήθεια του επεξεργαστή ήχου—του Sony SPC700.
Καθώς η Nintendo συνέχιζε να αναπτύσσει πρόσθετα για το SNES, συμπεριλαμβανομένου ενός βραχύβιου μόντεμ που κυκλοφόρησε μόνο στην Ιαπωνία, η Sony εστίασε στο η βασική της δραστηριότητα στην τεχνολογία και το 1986 ανέπτυξε μαζί με την Philips Electronics ένα νέο είδος CD-ROM που ονομάζεται CD-ROM/XA. Ο νέος τύπος δίσκου επέτρεψε την ταυτόχρονη εκτέλεση συμπιεσμένου ήχου, βίντεο, γραφικών και δεδομένων. Το αρχικό CD-ROM θα μπορούσε να περιέχει πληροφορίες ήχου ή δεδομένων, αλλά θα μπορούσε να τις εκτελεί μόνο ανεξάρτητα. Συνδυάζοντας αυτά τα τρία στοιχεία μαζί, τα παιχνίδια θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν μεγαλύτερα, πιο προηγμένα γραφικά και ήχο στα οποία θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση τα αρχεία δεδομένων από έναν μόνο δίσκο.
Στα νέα αυτής της καυτής νέας τεχνολογίας και αξιοποιώντας την υπάρχουσα σχέση τους, η Nintendo προσέγγισε τη Sony ξεκινήστε την ανάπτυξη σε ένα πρόσθετο CD-ROM στο Super Nintendo, με σχέδια να το καταστήσουν τον πρώτο δίσκο της Nintendo κονσόλα. Η συμφωνία έγινε το 1988 με τη Sony να δημιουργεί την τεχνολογία και τη Nintendo την επέκταση του Play Station.
Τα σχέδια εκτροχιάστηκαν λόγω μιας διαφωνίας για το συμβόλαιο που ώθησε τη Nintendo να επανεξετάσει τη σχέση. Η Nintendo έκανε αθόρυβα μια παράπλευρη συμφωνία με τη Philips Electronics για να δημιουργήσει ένα διαφορετικό πρόσθετο SNES που βασίζεται σε δίσκο και ακύρωσε την υπάρχουσα συμφωνία της με τη Sony. Αν και αυτό ήταν ένα πισωγύρισμα για τον γίγαντα των ηλεκτρονικών, αποφάσισαν να συνεχίσουν να αναπτύσσουν την τεχνολογία για να δημιουργήσουν τη δική τους κονσόλα.
Ενώ η συμφωνία που έκανε η Nintendo η Philips κατέρρευσε, δεν σήμαινε ότι η Sony είχε ακούσει το τέλος του γίγαντα των gaming. Μόλις η Nintendo ενημερώθηκε ότι η Sony χρησιμοποιούσε την τεχνολογία που ανέπτυξε στο πλαίσιο της συνεργασίας, η Nintendo προσπάθησε να σταματήσει την ανάπτυξη του συστήματος μηνύοντας τη Sony. Η υπόθεση βρέθηκε υπέρ της Sony, στην οποία επετράπη να συνεχίσει την ανάπτυξη του συστήματος.
Μέχρι την κυκλοφορία του PlayStation, τα παιχνίδια κονσόλας βασίζονταν κυρίως σε κασέτες και αυτά τα δοχεία ήταν αρκετά ακριβά στην κατασκευή, με μεγάλους κύκλους κατασκευής. Επίσης, τα τρισδιάστατα βιντεοπαιχνίδια και τα βιντεοπαιχνίδια πλήρους κίνησης απαιτούσαν μεγάλα αρχεία και τεχνολογία που η τοποθέτηση τους σε μια κασέτα θα κόστιζε τόσο πολύ που θα ήταν αδύνατο να βγάλει κανείς κέρδος.
Η Sony είχε περάσει χρόνια για την ανάπτυξη της κονσόλας της και άργησε να δημιουργήσει ένα εσωτερικό τμήμα ανάπτυξης παιχνιδιών. Το σύστημα επρόκειτο να κυκλοφορήσει στην Ιαπωνία το επόμενο έτος, κάτι που δεν ήταν αρκετός χρόνος για να δώσει στην επερχόμενη κονσόλα τους μια πλήρη λίστα με τίτλους κυκλοφορίας. Η Sony, ωστόσο, έλαβε σημαντική υποστήριξη από άλλους εκδότες παιχνιδιών.
Τα παιχνίδια στον υπολογιστή είχαν ήδη πηδήξει στο CD-ROM, έτσι οι εκδότες και οι προγραμματιστές παιχνιδιών γνώριζαν ήδη τα οφέλη. Τα CD-ROM διατηρούσαν περισσότερο χώρο αποθήκευσης από τις δισκέτες ή τις κασέτες, επιπλέον θα μπορούσαν να συνδυάσουν ήχο, δεδομένα και αρχεία ταυτόχρονα, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις απαραίτητες ανάγκες για ένα παιχνίδι που έχει αποδοθεί 3D ή για πλήρη κίνηση βίντεο. Επίσης, κοστίζουν ένα κλάσμα της τιμής οποιουδήποτε άλλου μέσου και θα μπορούσαν να κατασκευαστούν γρήγορα και σε όγκο.
Εκδότες και προγραμματιστές τρίτων για τη διάσωση
Η Sony είχε μεγάλα σχέδια να δημιουργήσει ένα από τα πρώτα καταναλωτικά συστήματα κονσόλας που βασίζονται σε δίσκους 3D, αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Σε αντίθεση με τη Nintendo, τη SEGA και ακόμη και την Atari, δεν είχαν εσωτερικό στούντιο ανάπτυξης παιχνιδιών. Συνήθως ο κατασκευαστής της κονσόλας παιχνιδιών κυκλοφορεί μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια για τα αντίστοιχα συστήματά του. Κυρίως επειδή οι κονσόλες κοστίζουν τόσο πολύ στην κατασκευή, χωρίς αυτό δεν θα είχε σημαντικό κέρδος.
Τα πλεονεκτήματα ενός σημαντικού συστήματος κονσόλας που βασίζεται σε δίσκους τόσο ισχυρό όσο οι δυνατότητες του PlayStation έκαναν τρίτους εκδότες και προγραμματιστές να κοπιάζουν για να το αναπτύξουν. Οι συνεργασίες επέτρεψαν στους προγραμματιστές να ξεκινήσουν νωρίς και να επιτρέψουν στο σύστημα να ξεκινήσει με μια ισχυρή επιλογή παιχνιδιών, με συνεχή ροή να κυκλοφορεί κάθε εβδομάδα.
Τελικά, το 1994, η Sony κυκλοφόρησε το PlayStation (γνωστός και ως PSOne) στην Ιαπωνία και 11 μήνες αργότερα κυκλοφόρησε την κονσόλα στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη (S1995). Το σύστημα ήταν ένα άμεσο χτύπημα, επισκιάζοντας γρήγορα το Super Nintendo καθώς και το σύστημα δίσκων της Sega, το Sega Saturn.
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του PlayStation, η Nintendo κυκλοφόρησε τη δική της 3D κονσόλα παιχνιδιών, το Nintendo 64, αλλά η Nintendo κόλλησε με τη μορφή της κασέτας, η οποία αναπόφευκτα οδήγησε στην πτώση της για τους λόγους που οι προγραμματιστές προσελκύθηκαν PlayStation. Χωρίς υποστήριξη τρίτων, το N64 διέθετε βιβλιοθήκη και ενώ ορισμένοι από αυτούς τους τίτλους θεωρούνται τα καλύτερα παιχνίδια της εποχής, όπως Goldeneye 007, απλά δεν ήταν αρκετά για να συμβαδίσουν με το PlayStation.
Το Σύστημα Ψυχαγωγίας Υπολογιστών
Όταν το NES κυκλοφόρησε το 1985 τον όρο βιντεοπαιχνίδι είχε μια κακή χροιά μετά την πλημμύρα των παιχνιδιών κακής ποιότητας που οδήγησαν στην κατάρρευση της αγοράς, οπότε η Nintendo αποφάσισε να το αναφέρει ως σύστημα ψυχαγωγίας και να το σχεδιάσουν ως στοιχείο οικιακής ψυχαγωγίας, αντί να το διαφημίζουν ως σύστημα βιντεοπαιχνιδιών. Η Sony πήρε μια σελίδα από το ίδιο βιβλίο και αναφέρθηκε στο PlayStation ως α σύστημα ψυχαγωγίας υπολογιστή αντί για κονσόλα.
Το PlayStation δεν μπορούσε μόνο να παίξει το επίσημο παιχνίδι του συστήματος, αλλά και μουσικά CD και αργότερα (με προσαρμογέα) CD βίντεο, που ήταν οι προκάτοχοι των DVD. Αυτό το έκανε όχι μόνο το πιο ισχυρό αλλά και το πιο ευέλικτο σύστημα του χρόνος.
Ακόμη και όταν η Sony κυκλοφόρησε το PlayStation 2 το 2000, η εταιρεία συνέχισε να υποστηρίζει το αρχικό PlayStation, ενθαρρύνοντας τους προγραμματιστές να συνεχίσουν να δημοσιεύουν και να αναπτύσσουν για το σύστημα για έξι χρόνια στο PS2 διάρκεια ζωής.
Το 2006 η Sony σταμάτησε να κατασκευάζει το αρχικό PlayStation, δίνοντας στο σύστημα 12 χρόνια διάρκεια ζωής και τερματίζοντας το ως την πρώτη κονσόλα που πούλησε 100 εκατομμύρια μονάδες.
Σήμερα ο όρος PSOne —ή PlayStation One— έχει επεκταθεί και χρησιμοποιείται πλέον όχι μόνο για το ανανεωμένο μοντέλο αλλά και για την αρχική κονσόλα PlayStation. Ενώ τα παιχνίδια έχουν εξελιχθεί οπτικά και τα χειριστήρια έχουν καθοριστεί καλύτερα, το PSOne εισήγαγε τους παίκτες στον τρισδιάστατο κόσμο των παιχνιδιών και την επανάσταση του CD-ROM στον κόσμο των παιχνιδιών.